Jury VI Ogólnopolskiego Konkursu Haiku „Wiśnie i Wierzby” 2022 w składzie: Agnieszka Żuławska-Umeda, Dorota Pyra i Andrzej Dembończyk postanowiło przyznać następujące nagrody i wyróżnienia:
I nagroda: Mariola Grabowska
wiosenny wiatr
mniszka chowa pod welon
niesforny kosmyk
Komentarz Agnieszki Żuławskiej-Umedy:
To jest – z jednej strony – pełen wdzięku obraz zewnętrzny, który mówi o poczuciu lekkości i wyzwolenia, jakich doświadczamy z przyjściem wiosny. Z drugiej – nakłada się w tej strofie poważniejsza, bo wewnętrzna sytuacja postawy duchowej: Mniszka c h o w a niesforny kosmyk – to jest jej życie i wybór, jakiego kiedyś dokonała, i przy którym trwa… Piękne to haiku – właśnie przez to, że jedno słowo: „kosmyk” (a może ono pełnić rolę haigo, czyli słowa, które strofie nadaje charakter haiku) i jego pole działania staje się tak szerokie. A przy tym wszystkim cenna jest tutaj prostota – bez ozdobników, ani gry słów. Po prostu haiku.
Brawo dla Autorki!
===
II nagroda: Łukasz Homziuk
pusta ulica
podnosi poły płaszcza
wiosenny wietrzyk
Komentarz Doroty Pyry:
Przestrzeń pustej ulicy staje się w tym haiku sceną, na której za moment coś się wydarzy. Wiosenny wiatr, tak młody jeszcze, zalotny i niefrasobliwy niesie ze sobą lekkość i radość. Uwalnia z więzów. Tylko patrzeć, jak ktoś w zwiewnym płaszczu zacznie za chwilę tańczyć razem z wiatrem. Haiku zachwyca mnie również kompozycją. Każda linijka to melodia, gdzie słowa płynnie przechodzą jedno w drugie, a użyta aliteracja akcentuje rytm tej melodii. Pełna harmonia.
===
III nagroda: Zuzanna Truchlewska
gdzieś w oddali błysk –
rozkołysały się
kwiaty jaśminu
Komentarz Andrzeja Dembończyka:
Życie otoczone jest cudami. Jednym z takich cudów są kwiaty, ich piękno, zapach, kruchość. Autorka bardzo ładnie łączy w haiku dwa obrazy: ten daleki – błysk i ten bliski – kwiaty jaśminu. Zaczyna się burza, wieje wiatr. Najpierw łagodny, a później, wraz z kolejnymi błyskami, silniejszy. Gałązki jaśminu obsypane kwiatami, kołyszą się coraz mocniej, coraz szybciej. Byś może, kilka płatków spada na ziemię. Na tle ciemnego, burzowego nieba, kwiaty jaśminu stają się coraz bielsze. Ich zapach miesza się z zapachem burzowego powietrza. Jak mocno rozkołyszą się kwiaty jaśminu? To już zależy tylko od wyobraźni czytelnika. Czytając haiku, czujemy intensywny zapach jaśminu i słyszymy odgłosy nadciągającej burzy.
Wyróżnienia (równorzędne):
Sława Sibiga
wysokie słońce
szron znikający
z kolca róży
komentarz Doroty Pyry:
Ujęła mnie w tym haiku perspektywa, wędrująca od bezgranicznego nieba, aż do miejsca na wyciągnięcie ręki. Rozległy świat widziany w jasnym, dziennym świetle z chwili na chwilę kurczy się. Ale tylko pozornie. Dostrzeżenie szronu i obserwacja jego topnienia spowalnia bieg myśli, usuwa napięcie, wycisza. Powoduje wewnętrzną przemianę, która pozwala dostrzec więcej i lepiej. I nawet, jeśli jest to ostry kolec róży, odczuwa się nagłe pragnienie, by dotknąć go i poczuć na opuszku palca nadchodzącą wiosnę.
===
Ludwika Majewska
burzowy wiatr
wącham ostatnie płatki
dzikiego bzu
Komentarz Agnieszki Żuławskiej-Umedy:
Ładne, bo zapisana chwila teraźniejsza, która się nie powtórzy.
Burzowy wiatr, po którym krzew dzikiego bzu będzie już inny. Opadną może baldachimy maleńkich kwiatków – może jeszcze zostanie mdły, trochę dziwny zapach, a niedługo zawiążą się kulki czarnych owoców. Burzowy wiatr niesie zmiany. To haiku – bardzo dynamiczne – kryje w sobie tajemnicę więzi Autorki i krzewu.
===
Maria Anita Jagodzińska
bezsenność
aż zaczyna świtać
jaśmin pod oknem
Komentarz Agnieszki Żuławskiej-Umedy:
Te słowa dotykają samego piszącego, którego ukrywa bezsenność. Nie może zasnąć aż do świtu. Może dlatego, że jaśmin pod oknem ma swoje światło – ono jaśnieje jeszcze przed świtem. Kireji po bezokoliczniku „świtać” powoduje zachodzenie na siebie znaczeń: ktoś nie śpi aż do świtu i dostrzega jaśmin, który roztacza światło – może z niego rodzi się świt… A druga ciekawa rzecz – będąc w łóżku nie widzimy jaśminu pod oknem, tylko z a o k n e m. Natomiast jeśli bezsenność wygania nas z domu – wtedy doświadczamy przedświtu i białego światła kwiatów jaśminu p o d o k n e m naszej sypialni. Mogę przyjąć, że Autorka spędza bezsenną majową noc w ogrodzie (albo na ulicy) 
===
Maria Anita Jagodzińska
trudna rozmowa
zostało nam pół tarczy
słonecznika
Komentarz Andrzeja Dembończyka:
Autorka przedstawiła scenę, w której sama uczestniczy – „zostało nam”. Nie znamy tematu rozmowy, ale możemy się domyślać, że rozmowa toczy się na bardzo ważny temat. I trwa już dłuższy czas (zjedzenie pół tarczy słonecznika, zajmuje przecież trochę czasu). Skoro rozmawiający jedzą słonecznik z jednej, wspólnej tarczy, to prawdopodobnie rozmowa, mimo, że jest trudna, przebiega w przyjaznej atmosferze i zakończy się wyjaśnieniem wszystkich nieporozumień czy zgodnym ustaleniem dalszych działań.
Ładnie w haiku określony został upływ czasu. Zamiast słów: godzina, pół godziny, itp., autor odmierza czas zjadaniem tarczy (nie zegara) słonecznika.
===
Ponadto jury zauważyło i postanowiło uhonorować umieszczeniem w werdykcie następujące haiku:
Haiku zauważone:
Aleksandra Wajs
majowy księżyc
wznoszący się do nieba
biały opłatek
Komentarz Agnieszki Żuławskiej-Umedy:
Biel. Podobny kształt. Ukryty poza słowami błękit nieba.
Chwila, kiedy wznosimy oczy do góry – patrząc na księżyc o poranku lub na chwilę konsekracji Chleba.
To mistyka świata. I pokój, którego tak nam brakuje.
===
Maciej Faliński
pierwszy dzień szkoły
matka patrzy przez okno
na puste gniazdo
Komentarz Andrzeja Dembończyka:
Po przeczytaniu dwóch pierwszych wersów, jesteśmy pewni, że matka patrzy na dziecko/ dzieci idące 1 września do szkoły. I tutaj autor zaskakuje czytelników. Matka patrzy na gniazdo. Na puste gniazdo. Jak odczytać to puste gniazdo?
Czy młode ptaki już odfrunęły? Tak jak jej dzieci, które są już dorosłe, „na swoim”, a ona wspomina czasy, gdy jej małe dzieci 1 września wyruszały do szkoły. Dom był pełen radości i szczebiotu, jak piskląt w gnieździe.
A może autor ukazuje nam wielki smutek, jakąś tragedię życiową? Gniazdo jest puste, bo pisklęta zginęły, tak jak jej dzieci (choroba, wypadek), a dzień 1 września jest dla niej bolesnym dniem wspomnieniem.
Myślę, że interpretacji tego haiku jest bardzo dużo. Autor „namalował” piękny obraz, a czytelnicy mogą „domalować” własne obrazy, własne wyobrażenia. I będzie ich tyle, ilu będzie czytelników.
===
Maria Anita Jagodzińska
po burzy
rozsypała się w drobne płatki
stara jabłoń
Komentarz Doroty Pyry:
Niezwykłe haiku, łączące w sobie dojrzałość z dziecięcą świeżością spojrzenia. Jest w nim prostota i szczerość, a jednocześnie przewrotność przekazu: coś się rozsypało, a jednak trwa. Mimo, że obraz ukazany jest statycznie, wyczuwa się w nim dynamikę sprzeczności: jest tu i kruchość i moc, uległość i opór, gwałtowność i spokój, młodość i starość. Lubię patrzeć na tę jabłoń; obdarza poczuciem siły i nadziei.
===
Rafał Zabratyński
nagie gałęzie
tobie wciąż ładnie
w zielonym
Komentarz Doroty Pyry:
Kilka prostych słów wypowiedzianych cicho, może szeptem, a może… tylko w myślach. Za oknem ostatnia pora roku, a w pamięci obraz minionych wiosen i najpiękniejszych, wspólnych przeżyć. Miłość, którą można wyrazić na wiele sposobów, w tym haiku ma odcień zieleni.
===
Szósta edycja Ogólnopolskiego Konkurs Haiku „Wiśnie i Wierzby”, podobnie jak poprzednie, cieszyła się dużym zainrereesowaniem – 267 autorów nadesłało 719 wierszy. Szkoda, że wiele z nich nie spełniało wymogów Regulaminu konkursu (trzy wersy o układzie sylab 5-7-5 lub krótszym, jedno kigo, bez tytułów i rymów), ani nie pozwalało by uznać je za haiku – nadesłano wiele miniatur zawierających pojęcia abstrakcyjne, wyszukane metafory, złote myśli itp. Kilku autorów nie dopełniło warunku, aby nadesłane haiku nigdzie wcześniej nie były publikowane. Z nadesłanych 719 utworów, do oceny przez Jury wybrano 77 haiku, z których Jurorzy nagrodzili trzy, wyróżnili cztery oraz zauważyli cztery.
Dziękuję jurorom za pracę, gratuluję autorom nagrodzonych, wyróżnionych i zauważonych haiku i zapraszam do VII edycji konkursu w 2023 roku.
Marta Chociłowska – Sekretarz Jury
Warszawa, 31.10.2022